Mijn grote zus

Rebecca, mijn grote zus (hoewel ik langer was en zij inmiddels de kleinste van ons drie was).
De eerste 5 jaar van mijn leven groeide we met z’n tweeën op. Voordat ik nog kon lopen speelden we samen, maakten we ruzie en sliepen we samen op de kamer.

In 2006 kregen we een broertje en mochten we samen beschuit met muisjes uitdelen op de Archipelschool. Een broertje betekende ook dat jij een eigen kamer kreeg en Asher bij mij erbij kwam. Ik vond dit helemaal niet leuk maar jij stelde me gerust en bedacht een oplossing voor als ik je miste.

Vijf dagen per week fietsten we samen met papa naar school, terwijl we liedjes bedachten en zongen.
Met het opgroeien, groeiden ook onze verschillen. Ik wilde dat je mij aandacht gaf, terwijl jij liever je Harry Potter boek las. Ik wilde samen met jou over makeup en shoppen praten, terwijl jou dat echt geen reet boeide en liever ging voetballen.

Het heeft mij even tijd gekost om onze verschillen te begrijpen en te accepteren. Ik denk dat in de laatste twee jaar voordat je naar Israël vertrok we weer enorm naar elkaar groeiden. We hadden onze momenten met elkaar en maakten wandelingen. Ik kan me nog goed jouw 18e verjaardagsdiner herinneren, ik vond het zo stoer om een volwassen zus te hebben (en praktisch, nu kon ik je ID gebruiken).
De jaren in Israël waren soms moeilijk, ik miste je. Als je dan even in Nederland was vond ik het verschrikkelijk om weer afscheid te nemen.

Zoals veel mensen hebben gezegd die dichtbij bij Bec stonden, was ze erg gesloten. Ook op dit punt hebben we wel eens gebotst. Toch hebben we veel filosofische en diepe gesprekken gehad; over de waarde van het leven, onze opvoeding, jodendom, samenlevingen, en over onze band.

Met twee hoogtepunten:

Het gesprek dat we vorig jaar hadden in de zomer op de stenen bij Tel Aviv terwijl we naar de zonsondergang keken. We hadden het gehad over het accepteren dat je voor Israël hebt gekozen om de rest van haar leven te wonen. We hadden het over later en dat ze niet kon wachten mijn kinderen op te vangen op Ben Gurion Airport. Vakanties zoals we vroeger bij Tante Jaan in Frankrijk hadden.

Ik kan me nog niet voorstellen dat dat er niet meer in zit.

En de laatste avond dat ik je heb gezien voordat je in het ziekenhuis terecht kwam. Asher, jij en ik op het strand. We hebben de hele avond gekletst en gelachen. Humor die veel anderen misschien niet helemaal begrijpen maar voor ons volstrekt duidelijk is. Die avond is enorm speciaal geweest en ik ben daar enorm dankbaar voor. De verbondenheid die we toen met z’n drieën hebben gevoeld voel ik nog steeds. Ik denk veel terug aan die laatste knuffel die we elkaar toen hebben gegeven.