Ik ben Marinda. Ik heb een tijdje op de Nederlandse School in Israel gewerkt en heb daar samen met Rebecca opgetrokken om haar in te werken. Ik was zo enthousiast om nog een jong iemand in het team te krijgen. Ik had super veel zin om samen met haar een groep te gaan draaien. Een week later brak de oorlog uit en een paar weken daarna nam alles een nog dramatischere wending voor jullie. Ik heb toen alles gevolgd via de WhatsApp-groep en heb de begrafenis online gekeken (terwijl mijn kindjes om me heen renden). In de laatste weken denk ik regelmatig aan Rebecca omdat ik elke keer als ik Emily (Damari) zie aan haar moet denken. Haar aanstekelijk optimisme, onverwoestbaarheid en enorme doorzettingsvermogen. Rebecca heeft op mij net zo’n indruk gemaakt als Emily nu doet met iedereen die Israel een warm hart toedraagt. Ik hoop dat dit berichtje een klein stukje bijdraagt aan de herinnering aan Rebecca. Haar voetafdruk rijkt héél ver. Tot mensen die ze maar een enkele keer heeft ontmoet.