De meeste herinneringen die ik van je heb, zijn van toen je klein was en opgroeide van baby tot meisje van 18. Het zijn de vele mijlpalen in jouw en ons leven, de verjaardagsfeestjes, logeerpartijtjes bij opa en oma en vakanties in Frankrijk en Zwitserland. Zie hieronder wat foto’s van die dierbare momenten:

De jaren dat je in Israël woonde, hadden we minder contact. Toch was het als we elkaar zagen direct weer net zo vertrouwd als daarvoor. Ik herinner me jouw enthousiaste verhalen over de hele dag buiten bezig zijn. Jouw trots over de complimenten van je leidinggevende over hoe goed je je kon verstoppen in de woestijn en hoelang het duurde voordat ze je konden vinden. Je verhalen over hoe fijn (en herkenbaar voor ons) het was om je in een ander land zo thuis te voelen. Een land waar je spontaan kunt leven, zonder continue op je klokje of in de agenda te hoeven kijken. Je vertelde hoe prachtig je de woestijn vond en je wens om daar later te gaan wonen. Over hoe je plezier haalde uit het begeleiden van je jongere collega’s. Ik was zwaar onder de indruk over hoe je in korte tijd zo verantwoordelijk en volwassen was geworden. Ik was trots op je en hoe je voor je idealen stond en je eigen weg ging. Vorig jaar, toen je al in coma was, ben ik nog bij je langs geweest. Het was zo fijn om je vrienden daar te zien en te spreken, al was het maar heel kort. Het heeft me een completer beeld van je leven daar gegeven. Afgelopen vakantie stuitten we tijdens een museumbezoek over de mislukte operatie Market Garden in 1944 op een Rebecca/Eureka radar. In lekentaal is dit een radarsysteem waarin Rebecca het onderdeel is dat op het vliegtuig zit en communiceert met het Eureka onderdeel dat op de grond staat. Ik vond het een mooi passend militair beeld voor hoe wij hier op de grond staan en hoe we graag met je in contact blijven terwijl jij vrij rondvliegt en nergens en overal bent.

Renee van Tuyll