Eigen en Wijs

Zoals Robbert zo mooi sprak op Rebecca’s begrafenis, maakte Rebecca mijn zus en zwager ouders, onze ouders grootouders en mijn zus Jaan en ik tantes. Het was de start van een nieuwe generatie. Wat waren we uitgelaten en blij. Ze was het meest prachtige wonder dat er was. Ik heb haar steeds meer verjaardagskaarsjes zien uitblazen en door de jaren heen zien ontwikkelen in een eigen en wijze vrouw. Ze was een echt grote en stoere nicht die graag spelletjes speelde tijdens verjaardagen, feestdagen en vakanties met alle nichtjes en neefjes. Er zijn zoveel herinneringen dat het lastig is ze op papier te zetten. Het doet tekort aan wie ze is en wat ze voor ons betekent. Ze hoort bij ons als familie en zal voortleven in ons nu ze niet meer hier is.

Hierbij dan toch paar typerende herinneringen. Het was al vroeg duidelijk dat ze een krachtig persoon was. Als tweejarig meisje at ze alleen Turkse worstjes en zwarte olijven en was sterker dan haar ouders en weigerde elke groente. Dat heeft ze kort volgehouden, en ze is uiteindelijk helemaal verandert in alleen nog groente en geen worstjes meer. Op jonge leeftijd hield ze van schaken met haar opa en discussieerde ze graag met alle volwassenen mee. Ze hield net als haar moeder veel van lezen. Ze had met haar moeder, vader, zus, broer een enorm sterke band en durfde bij hen ook wat minder stoer te zijn. Ik herinner me hoe mooi haar zus Margalith gesproken heeft op haar 18^e verjaardag. Hoe verschillend ze waren als kleine meisjes, hoeveel ruzie ze hadden gemaakt en hoe ze nu ze groter waren toch zo gek op elkaar waren. Juist Rebecca’s eigenheid en het verschil met de mensen die haar dierbaar waren, maakte haar geliefd. Ze was zelf iemand die haar eigen gedachten vormt en zich vrij voelde daarvoor te staan en zich uit te spreken. Zo koos ze er ook voor om het leger in te gaan ondanks haar pacifistische familie. Ze heeft mij en meer familieleden geleerd met meer nuance te kijken.

Toen ze een keer terug was in Nederland en verlof had, herinner ik me hoe ze vol enthousiasme sprak over het buiten (over)leven in de woestijn en haar betrokkenheid bij haar soldaten.  Ze hield van het buiten zijn en van het leven in Israël. Die nacht heeft ze als spontaan plan met mijn drie kinderen en Asher wild gekampeerd in het bos bij opa. Rebecca had met haar zakmes, wat touw en een bouwzeil een slaapplek gemaakt. Het stortregende de hele nacht, maar ze hebben stug volgehouden en het heel gezellig met elkaar gehad.

Tijdens ons laatste bezoek in Israël toen Rebecca al in coma lag, was ik diep onder de indruk hoe Robbert, Sas, Margalith en Asher omgingen met deze situatie. Robbert maakte nog grappen naar Rebecca en Sas sprak haar zo mooi toe dat ze haar eigen weg kon gaan, met de droge opmerking dat ze dat sowieso wel zou hebben gedaan ook als ze dat niet zou zeggen. Toen we het bericht kregen dat Rebecca overleden was, moest ik denken aan wat ze mij als tiener in 2012 schreef toen ik erg verdrietig was om het overlijden van mijn schoonmoeder. Ze schreef me dat ze hoopte dat de mooie herinneringen troost zouden bieden. Waarschijnlijk had ze dat van iemand gehoord, maar ik vond het zo bijzonder wijs voor zo’n jong meisje, dat ik het onthouden heb. De vele herinneringen aan Rebecca zullen ons troosten en inspireren om net zo eigen en net zo wijs te zijn en zo zal ze zal in ons doorleven.

Renee van Tuyll