Het ontstaan van tante Jaan

Mijn herinnering begint op 3 februari 1999 toen ik jou kwam bewonderen in het Bronovo ziekenhuis. Ik herinner mij een gevoel alsof mijn borstkas explodeerde, ik was zóóóó trots. In eerste instantie op mijn grote zus, jouw geweldige moeder (en natuurlijk ook wel op Robbert hoor maar op dit specifieke moment was het vooral Sas) Je lag heel lief en zoet opgekruld op je moeders borst, zo’n prachtig mensje, helemaal perfect en volmaakt, ik vond het een immens groot wonder. En ik was jouw tante!! Toen ik ongeveer 4,5 maand later zwanger werd van Timber begon er een vrolijke periode van geboortes: Timber werd opgevolgd door Margalith, daarna kwamen Néline en Louis, gevolgd door Asher en de rij werd afgesloten door Simon, Milou en Julius. De negen kleinkinderen slingerden de stijle trap van de Wilhelminalaan op, met jou op kop! Nu hangen ze boven de keuken van het nieuwe huisje waar Oma Kiwi nog steeds haar tong in de staafmixer riskeert en ander onaangepast gedrag vertoont…

De herinneringen zijn eindeloos: logeerpartijen in Zeist, skieën met Opa Doorn in Guttet, logeren in Mortagne in de zomer. De laatste keer dat we je zagen was tijdens het muziek en theaterfestival dat we organiseerden vorig jaar mei. Toevallig kwam ik gisteren de contabassiste tegen die toen optrad en op wie jij blijkbaar óók grote indruk had gemaakt. Jullie hadden twee avonden doorgezakt (je had Louis de hele avond gepest omdat je Asher zo miste..) en het leven doorgenomen. Ze wilde je in contact brengen met Israelische activisten vrienden van haar….helaas té laat..

Het verbaast mij inmiddels niets meer dat je zó veel indruk maakte op zoveel mensen overal ter wereld…dat deed je op mij al toen je net geboren was! Ik dacht lange tijd dat dat kwam omdat je de eerste was…nu weet ik dat het kwam omdat jij jíj was: indrukwekkend, intelligent, fearless, eigen-wijs, onaangepast, supergrappig, volmaakt en zóóóó prachtig! Het is een troost dat je nooit vergeten zal worden door de vele, vele mensen die jou gekend hebben.

Maar ik voel mee met het verdriet, het grote gat en de leegte. Mijn tranen stromen bij het idee dat Margalith nooit tante kan worden zoals ik tante werd door mijn grote zus. (Rebecca had nu waarschijnlijk droog opgemerkt dat ze tóch geen kinderen had gewild en dat Margalith dus zowiezo niet door haar eventuele kinderen tante zou zijn geworden..I know… en ik heb er óók alle vertrouwen in dat Asher daar wel voor kan zorgen…. Sorrie As, beetje awkward).

De laatste herinneringen aan jou zijn de twee weken in het ziekenhuis van Ramat Gan. We werden omringd door verhalen en zorgzaamheid, zoveel liefde, eten en vrolijkheid van familie, vrienden en vriendinnen en dat in schril contrast met de ellende van de oorlog. Ik heb zoveel geleerd over Israel en jouw ideeën over mogelijke oplossingen. Die lijken nu ver te zoeken maar jij hebt ons geleerd niet op te geven! We moeten zelf in aktie komen als we de wereld willen verbeteren… En dat zullen we doen! Dankjewel lieve Rebecca

Ariane ter Kuile - van Tuyll

Mortagne sur Gironde